May mga indibiduwal o
grupo partikular na ang animal right activists na nagsasabing ang sabong ay
kalupitan sa hayop. Atin daw pinaglalaban ang mga manok nang walang
pakundangan. Hindi nila matanggap na ito ay isang lehitimong isport dahil
madugo raw. Kaya’t ipinagpapalagay nila na ang sabong ay laro ng mga barbaro.
Maliban dito, para sa kanila ito lamang ay isang sugal o pag-aaksaya ng salapi.
Wala tayong magagawa
kung negatibo man ang pananaw ng ibang tao sa sabong. Wala namang higit na
makakaunawa kung ano ito kundi ang isang sabungero mismo. Totoo namang madugo
ang sabong, pero ‘di nangangahulugan na bayolente ang mga sabungero. Sadyang
kasama lang ito sa isport dahil mayroong armas ang mga manok. Ano ang gusto
nilang paglabanin, mga tao? ‘Di ba’t mas brutal pa nga ang UFCC , boxing,
wrestling at iba pang isport dahil mga tao na ang nagkakasakitan?
Ang mga manok-panabong
ay likas na ang pagiging matapang. Hindi naman sila tinuruan na magalit at
kalabanin ang isa’t isa. Pero kapag nagkalapit ay maggigirian agad sila. Ang
ginawa lang naman ng mga sabungero ay pinalabas pa lalo ng ang kanilang
pagiging mandirigma nang ito ay dalhin na nila sa ruweda. Kung natural na sa
kanila ang pagiging matapang, mapipigil ba natin ito? Hindi naman pupuwede na
i-cross sila nang i-cross sa native na manok hanggang sa mawala ang kanilang
tapang.
Sadyang may mga
nilalang na likas na ang pagiging matapang. Ang manok-panabong ay
maihahalintulad sa isda na kung tawagina ay ‘Betta fish’. Kapag nagkakalapit
sila ng kanilang kauri ay nag-aaway sila. Parang aso’t pusa kung tutuusin, pero
ang pinagkaiba nila ay magkauri sila. Minsan, ang aso’t pusa ay nagkakasundo
rin. Eh, ang manok-panabong habang panahong nang magkagalit.
Kung kalupitan sa hayop
ang sabong, eh ‘di wala rin sanang kinakatay na manok. Ilag sana ang mga tao sa
pagkain ng fried chicken. Sasabihin ng mga kontra na magkaiba naman ang
manok-panabong sa kakataying manok. Pero
ano ang pinagkaiba kung pareho lang naman silang hayop? Ang mga manok na
kakatayin ay namamatay nang walang kalaban-laban. Samantalang ang
manok-panabong ay nabibigyan ng pagkakataon na ipaglaban ang kanilang sarili.
Bago sila ilaban ay talagang alagang-alaga sila mula sa pagkain, gamot at
vitamins. Kapag nailaban at nanalo ay ginagawa pang materyales sa pagpapalahi.
Nabibigyan pa ng pagkakatao na humaba pa ang kanilang buhay.
Isa
pa, ang sabong ay isa ng kulutura o tradisyon sa ating mga Pinoy. Kahit saan ka
magpunta ay ‘di nawawala ang sabungan. Hindi ito basta-basta maipagbabawal
dahil suportado ito ng mayorya. Kaya’t tigilan na sana ng mga animal rights
activist ang kanilang hangarin na maipatigil ang sabong sa Pilipinas gaya nang
kanilang ginawa sa Amerika. Bakit ang bullfighting ay ‘di nila maipatigil sa
Mexico? Nakaukit na kasi ito nang malalim sa kultura nang nasabing bansa.
Ganito rin naman ang sabong na minamahal at patuloy na pinuprotektahan ng
nakararami.
Kung panunoorin, medyo may
pagka-malupit nga ang sabong. Pero kung titingnan natin sa kabuuan ay
napakabuti ng sabong. Masasabi ba nating malupit ang sabong, kung maraming
natutulungan ang industriyang ito sa pamamagitan nang pagbibigay ng maraming
trabaho sa mamamayan? Malupit ba ang sabong kung pati gobyerno ay nakakakuha ng
buwis mula sa mga negosyong may kinalaman rito? O baka naman malupit lang
talagang mag-isip ang mga kumukontra sa sabong dahil pilit nilang pinapasama
ang imahe ng sabong gayunng tanggap na tanggap ito sa atin.
